In 2013 overleed Yvonnes echtgenoot. De laatste twaalf jaar van zijn leven zat hij in een rolstoel na een dubbele hersenbloeding. Yvonne zorgde intensief voor hem, en Sil leerde mantelzorg van heel dichtbij kennen: “Via Grootje heb ik ervaren hoe belangrijk mantelzorg is,” vertelt Sil. “Opa kon altijd thuis blijven wonen en was vaak omringd door familie en vrienden. Enkele maanden na het overlijden van opa zei ik tegen één van mijn nonkels: ‘Ik zou het wel zien zitten om voor haar te zorgen.’”
De keuze voor een zorgwoning was snel gemaakt, want Sil en Yvonne hadden altijd al een hechte band: “Mijn ouders zijn gescheiden en als kind kwamen we om de twee weken een weekend naar hier. Ik ben hier dus deels opgegroeid. Ik wist ook wel dat Grootje hier graag wilde blijven wonen, dus niet veel later, in de paasvakantie begonnen we met de eerste werken. In september 2013 trok ik in en een jaar later kocht ik de woning en liet ik ze officieel herklasseren als zorgwoning.”
“Als ik een slechte dag heb gehad, dan ziet ze dat meteen aan mij”
Jonge mantelzorger
Sil was 22 toen hij bij zijn oma introk en werd dus jonge mantelzorger: “Toen die kans er kwam, besefte ik ook wel: “Het is nu dat ik moet springen”. Nadenken over mijn leeftijd kwam eigenlijk niet in mij op. Ik stond ook niet stil bij het feit dat ik zo ook meteen haar mantelzorger werd,” geeft hij toe. “Ik zag het als een win-win voor ons allebei: Grootje hoefde niet alleen te wonen en ik heb iemand die altijd mijn was en strijk doet (lacht). Dat lijkt misschien iets simpel, maar ook als er bijvoorbeeld een pakje geleverd wordt, dan is Grootje hier altijd of als vrienden iets komen ophalen, dan weten die dat Grootje thuis is. Ook als ik een slechte dag heb gehad, dan ziet ze dat meteen aan mij en kan ik even bij haar ventileren. Ik zorg dus niet alleen voor haar, maar zij ook voor mij.”
“Op het moment dat we begonnen met de werken was het huis nog volledig Grootjes eigendom. De EGW-contracten stonden ook gewoon allemaal op haar naam en ik betaalde maandelijks huur aan haar. Toen ik een jaar later een vast contract kreeg op mijn werk en financieel stabieler werd, kocht ik de woning van haar over en lieten we de woning klasseren als zorgwoning. Eens de koop rond was, draaiden we de rollen om. Alle contracten staan nu op mijn naam en Grootje betaalt huur aan mij,” zegt Sil. “We maken geen onderscheid tussen ‘wie wat verbruikt heeft’. Tijdens de verbouwingen plaatsten we wel tussentellers, maar daar maken we momenteel geen gebruik van.”
Kangoeroewoning vs. zorgwoning?
Een kangoeroewoning is een woning die opgedeeld is in één of meerdere wooneenheden, waar verschillende mensen samenwonen met het doel elkaar te ondersteunen, maar met behoud van privacy en eigenheid. Dit kan zowel met familie of vrienden zijn. Sommige ruimtes kunnen gedeeld worden.
Een zorgwoning is een vorm van kangoeroewonen, waarbij één wooneenheid speciaal bedoeld is voor een zorgbehoevend persoon. Het doel is deze persoon langer zelfstandig te laten wonen, met hulp van de andere bewoner(s). Een zorgwoning kan ook een tijdelijke oplossing zijn, bijvoorbeeld in afwachting van een verhuis naar een woonzorgcentrum.
Goede afspraken
Sil en Yvonnes goede band maakt het makkelijk om afspraken te maken: “Grootje heeft een kast in haar woondeel waarop ze alles legt wat ‘voor mij’ is, bijvoorbeeld: een brief die ze niet zo goed begrijpt, facturen, haar tweewekelijkse lottoticketje dat ik binnenbreng bij de krantenwinkel, haar boodschappenlijstje, … Ik beheer ook haar financiën en regel poetshulp en gezinszorg.”
Sils drukke job en wisselend schema was voor hen beiden even wennen. “Het is niet zo dat ik elke dag op hetzelfde uur vertrek en op hetzelfde uur terug thuis ben. Als ik dan met vrienden wegging dacht ik: ‘Misschien moet ik niet drinken vanavond, want dan ben ik minder bereikbaar.’ Ik ging ook niet snel ergens blijven slapen, want anders kreeg ze misschien al stress,” vertelt hij. “Maar ondertussen spraken we af dat ik haar steeds laat weten of ik ’s avonds naar huis kom of niet. Zo weet ze ook, als mijn auto de volgende ochtend niet op de oprit staat, dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.”
“Anderzijds zorgt mijn wisselend schema er ook wel voor dat ik me makkelijker kan vrijmaken voor doktersafspraken omdat ik wel snel eens met iets kan schuiven, kan thuiswerken of later kan beginnen, …”
“Grootje kan me niet lastigvallen. Het is net de bedoeling dat ik er voor haar ben”
Zorgen, maar niet alleen
Voor Sil voelt zorgen niet als een last: “Dat komt volgens mij door de unieke combinatie van zowel mantelzorger te zijn én ook samen te wonen. Grootje kan me niet lastigvallen. Het is net de bedoeling dat ik er voor haar ben. We wonen in een zorgwoning en ik ben hier om voor haar te zorgen. Alhoewel dat ik soms wel wat medische kennis mis,” zegt hij. “Enkele maanden geleden is Grootje ’s nachts plots heel ziek geworden. Ik hielp haar dan wel naar het toilet, maar was niet zeker of ik een ambulance moest bellen of niet. Op zo’n momenten word je wel geconfronteerd met het feit dat je niet alles weet.”
“Gelukkig vind ik ook veel steun bij vrienden en familie. Die kennen onze zorgsituatie en houden daar ook rekening mee. Dus durf ook vertrouwen op je omgeving. Het is niet omdat jij de mantelzorger bent, dat alle zorg ook op jou moet vallen. Je blijft steeds een netwerk hebben dat mee kan ondersteunen.”
Het verhaal van Sil en Yvonne
Je kan het verhaal van Sil en Yvonne ook bekijken via de video hieronder:
Meer informatie over zorgwonen?
Neem contact op met Coponcho via 02 515 02 63 of klik op de knop hieronder en lees er meer over.