Corona door de ogen van mantelzorgers

In onze reeks ‘corona door de ogen van mantelzorgers’ gingen we op zoek naar verhalen en getuigenissen van mantelzorgers. Hoe ervaren zij deze situatie?

Inge zorgt voor haar mama

Inge (59) is thuisverpleegkundige en mantelzorger van haar mama.

“ Sinds de coronacrisis is ons mama niet meer zo actief. Hierdoor kan ze minder goed stappen en is ze zeer angstig wanneer ze naar buiten moet gaan. Voordien had ze veel contact met haar vriendinnen, maar ook dit valt nu allemaal weg. Er zijn nu wel meer contacten met de buren en de dichte familie. Ze bellen vaker of komen ze eens iets aan de deur afzetten.

Als mantelzorger moet je nu voor iedere taak stilstaan bij de gezondheid van je naaste.  Ook al sta ik zelf in zorg, toch voel ik mij af en toe ook onzeker. Het wordt nu bijvoorbeeld afgeraden om bij je ouders thuis te komen, maar als verpleegster weet ik dat het wel mogelijk is om die zorg veilig op te nemen indien je de regels goed opvolgt. Ik kan mij inbeelden dat al deze voorzorgsmaatregelen voor mensen die niet in de zorg werken wel een enorme aanpassing zijn. Er zijn zo veel zaken waar ik me de laatste tijd vragen bij stel. Ik stel me bijvoorbeeld dagelijks  de vraag waarom er toch nog steeds onvoldoende handschoenen en mondmaskers zijn. Die worden toch ook door mantelzorgers gebruikt, die voor een dierbare moeten zorgen? Hoe kan dit? Ook de informatie op TV zorgt soms voor problemen. Het is goed dat die er is, maar voor oudere mantelzorgers is het soms moeilijk om te volgen.

Ik heb geen goede ervaringen met politiecontroles. Als je een oudere persoon naar de dokter voert en dat moet bewijzen met een attest of als je kassabriefje van de apotheek moet tonen om te bewijzen dat je daar net was, dan gaat dit voor mij te ver. Is dat een regel van de politie of van de overheid? Zo’n dingen wil een mantelzorger echt niet bovenop alle moeilijkheden meemaken.

Ik vrees dat er veel mensen zijn die zullen sterven in eenzaamheid en verdriet en niet eens afscheid zullen kunnen nemen van hun naasten.  Daarom is volwaardige ondersteuning, zowel voor de zorgvragers als voor hun mantelzorgers essentieel.

Gelukkig bestaan er diensten zoals de mutualiteiten met hun maatschappelijk werkers, de diensten thuisverpleging, het Agentschap Zorg & Gezondheid en de huisartsen.  Ze proberen mantelzorgers ook zo goed mogelijk te helpen. Daar heb ik als mantelzorger houvast in gevonden. Ik ben nu toevallig deze week met een dame van mantelzorgvereniging Coponcho in contact gekomen en ze heeft mij zeer goed geïnformeerd. Mensen kunnen op die manier rustig de vragen stellen waar ze mee zitten en op een persoonlijke wijze verder geholpen worden. Veel beter toch dan een mededeling op televisie.”

Gilbert zorgt voor Marleen

Gilbert (66) is partner en mantelzorger van Marleen (63). Ze wonen samen in Blankenberge. Marleen heeft al 10 jaar een mobiliteitsbeperking. Samen trotseren ze het sociaal isolement tijdens deze crisis.

“Ik zorg voor Marleen en combineer de mantelzorg met mijn vrijwilligerswerk binnen de eerstelijnszone Oostkust, de OCMW-raad van Blankenberge en het bestuur van VFG en S-Plus. Ik ben het dus gewoon om heel actief te zijn en tussen de mensen te komen.

Nu is mijn wereld heel wat kleiner geworden en ook Marleen heeft nu weinig sociaal contact. We hebben wel elkaar en maken af en toe een lange wandeling met de rolstoel. Gelukkig kunnen we via WhatsApp ook contact houden met onze dochter en kleinzoon.

Als partners is het moeilijk om voldoende afstand te houden. We proberen altijd onze handen te wassen en houden 2 meter afstand als we met anderen praten. Onze poetshulp komt niet meer, maar onze huisarts is wel even langs geweest. Aan hem hebben we veel steun.

De Schepen van Sociale Zaken van Blankenberge betuigde onlangs zijn steun aan alle mantelzorgers via een berichtje op Facebook. Dat deed deugd! Ook het telefoontje met een medewerker van Coponcho doorbrak even de Corona routine.”

Murielle en Delphine vinden steun bij elkaar

Delphine (75) is de mama van Murielle (52). Nadat haar mama darmkanker kreeg werd ze minder mobiel. Voor dagdagelijkse taken zoals zich aankleden, boodschappen doen en het huishouden heeft Delphine hulp nodig. Murielle helpt haar mama daarbij.

“Ik vind het wel echt heel moeilijk en ik ben ook veel emotioneler. Even geleden ben ik mijn papa en zus al verloren dus ze mogen me echt niet ook mijn mama afnemen. Dat brengt wel wat angst met zich mee, ook voor mijn mama. Ik ben wel heel fier op haar dat ze na het overlijden van mijn papa en zus nog de kracht heeft kunnen vinden om verder te gaan.

Zelf werk ik in de kinderopvang. Daarom vraag ik me soms af of ik niet beter thuis zou blijven, want ik wil haar echt niet besmetten. Maar dat gaat niet want mijn mama heeft hulp nodig. Ze heeft zelf ook liever dat ik langskom dan iemand die ze niet kent. We zijn blij dat we elkaar toch nog kunnen zien, want voor veel mensen is dat niet mogelijk nu.

Als ik bij haar langs ga, dan doe ik handschoenen aan, ontsmet ik alles en geef ik geen kussen of knuffels. Ik voel me soms precies een gek, maar het moet natuurlijk.

Alles is wel duidelijk voor ons nu en ik weet dat als ik vragen heb, ik kan bellen. Mijn mama en ik hebben nu vooral steun aan elkaar. Het doet wel veel om te weten dat als we zouden willen er iemand anders zou kunnen langskomen.”

Viviane zorgt voor haar mama die bij haar inwoont

“Tijdens deze coronacrisis verandert er niet echt heel veel voor mij. Ik zorgde er voor de crisis al voor dat mama haar medicatie krijgt, hielp haar bij het aandoen van haar steunkousen,… We hebben wel, om het besmettingsgevaar te verminderen, de thuiszorg afgezegd. Ik was nu het haar van mama en heb het ook proberen te knippen. 

Wat nu zeker wel een voordeel is, is dat mijn mama bij mij inwoont. Hierdoor zien we elkaar en kan ik alles voor haar halen. Mama heeft het wel moeilijk met het ‘opgesloten’ thuis zitten. Ze kan niet mee gaan winkelen en ze mist het buitenkomen en de sociale contacten. Ze houdt moedig vol, want ze wil niet ziek worden.

Ik voel me zelf soms wat machteloos. Ik zit al een paar weken met een lumbago of een hernia. De dokters weten het niet en in het ziekenhuis worden nu geen onderzoeken gedaan. Ik neem dus zwaar verdovende pijnstillers en ik voel daardoor wel extra druk om alles rond te krijgen. Ik kan bijvoorbeeld niet lang rechtstaan, wachten en rondlopen. Daardoor bestel ik bijvoorbeeld eten en ga het dan afhalen in plaats van zelf heel de winkel door te lopen.  Ik doe dus zo goed mijn best om ons hier allebei zo gezond mogelijk uit te halen.”

Johan vindt steun via digitale communicatie

Johan (66) zorgt voor zijn vrouw Greet (67). Zij heeft een degeneratieve ziekte. Hierdoor kan ze moeilijk stappen, is ze kortademig en is ze ook aan het dementeren. Johan is vervroegd op pensioen gegaan om voor haar te zorgen.

“Tijdens deze coronacrisis zijn een aantal zaken moeilijker geworden en minder evident. Ik heb mijn vrouw net voor de lockdown weggehaald uit het gespecialiseerd centrum waar ze drie dagen per week verbleef. Ze moest daar anders permanent blijven. Dit had het moeilijk gemaakt om contact te houden, want het is voor haar niet evident om via digitale middelen te communiceren. Normaal gezien zorgen die dagen er voor dat ik even tot rust kan komen. Ik deel dan de zorg met het centrum. Nu heb ik dat niet meer en is de zorg zwaarder.  Ik sta er vaker alleen voor. Het is nu ook moeilijker om tot rust te komen en het vergt ook meer organisatie.  Ik ga nu bijvoorbeeld naar de winkel als mijn vrouw slaapt. Vroeger kon ik dan de buren inschakelen. Dit kan nu niet. De gezinshulp komt gelukkig wel nog altijd helpen en daar ben ik heel blij mee. Ik kan ook nog beroep doen op het lokaal dienstencentrum. Ze werken wel van thuis uit, maar je mag hen wel opbellen. Zo kan je bijvoorbeeld bellen naar de psycholoog van dienst. Ook de dienst ouderenzorg van de Stad Gent kan ik opbellen.

Ik merk wel dat ik meer steun krijg via digitale communicatie en krijg zelf berichtjes uit onverwachte hoek van mensen die ik al jaren niet meer gehoord heb. Ik heb ook al een aantal jaar een WhatsApp groepje met vrienden van mij en Greet. Ik kan op hen beroep doen en bij hen ook mijn hart luchten. Dit pept mij echt op. Ik heb daar nu heel veel aan en kan echt op hen rekenen. Ze gaan dan bijvoorbeeld naar de winkel voor mij als ik het niet kan. Ik heb via Facebook ook contact met andere mantelzorgers. We vinden steun bij elkaar.

Ik zit wel nog met heel wat vragen voor de toekomst. Het is hier bijvoorbeeld al even niet meer gekuist. Ik kan dit er niet bijnemen. Ik vraag mij af wanneer de poetshulp terug mag komen en hoe ik dit dan moet regelen. Welke maatregelen moet ik nemen?  Ik zit eigenlijk met heel wat praktische vragen, waarop ik door de onzekerheid geen antwoord krijg. Hopelijk komt er snel een einde aan deze corona-tijden” 

Viviane mist het sociaal contact

Viviane (70) zorgt voor haar echtgenoot (71) die zwaar ziek is. Hij heeft de ziekte van Parkinson en Lewy Body Disease (LBD). Kenmerken van LBD zijn angsten, waanvoorstellingen, agressiviteit, koppigheid,…

“Mantelzorg in tijden van corona is niet anders dan zonder corona. Je bent nu éénmaal 24 uur op 24 en 7 dagen op 7 mantelzorger. Je bent nu wel meer beperkt in je mobiliteit. Een uitstapje of autoritje mag niet meer. Je moet alleen boodschappen doen. Dit is wel vooral voor de patiënt een nadeel dan voor de mantelzorger.

Echte moeilijkheden zijn er niet. We zijn beperkt in onze mogelijkheden, maar het is wel nog haalbaar. Het ontbreken van de poetshulp is lastig, maar op te lossen.. De zorg verloopt wel iets stroever. Mijn man is zwaar ziek en alles is weggevallen. De kinesist, de ergo, het dagcentrum zijn allemaal gesloten. We kunnen ook geen uitstapjes meer doen of korte wandelingen maken. Hij verveelt zich hierdoor stierlijk en dit zorgt voor spanningen. De berichtgeving in de media maken hem ook angstig. Hij zou zelfs in huis een masker en handschoenen dragen.

Ik vraag mij wel af waarom controles bij de dokter, neuroloog en andere medische afspraken niet doorgaan. Deze zijn misschien niet levensbedreigend, maar wel nodig! Daarnaast zit ik met heel wat vragen over hoe ik mijn echtgenoot kan overtuigen om toch even een frisse neus te halen, over hoe ik hem als risicopatiënt kan beschermen, of hij op revalidatie naar de kust kan vertrekken,…

Ik mis vooral de sociale contacten met vrienden en familie, mijn wekelijkse sportbeurten en het niet meer kunnen beoefenen van mijn hobby’s. Quality time die de zorg draaglijk maken, is er momenteel niet. Het ontbreekt mij soms aan vrije tijd. Als deze situatie geen maanden blijft duren, is dit te overzien. De maatregelen toepassen is voor iedereen moeilijk. We moeten erdoor en liefst met de glimlach!”

Wil je zelf ook jouw verhaal delen of heb je een vraag?

Neem dan contact met ons op via info@coponcho.be of 02/515.02.63